Sevda can içinde bir candı hasret şehirlerin ateşi İle yandı. İşte hayat o zaman başladı
Yaşadığımı zannederdim senin afrodizyak kokuların arasında korkardım karanlıklardan yalnızlıktan çekinir ölümü düşünmek istemezdim. Yaşadığımı zannederdim seninle her busende coşkun dereler gibi çağlar dı kanım tansyonum bir iner bir çıkardı hani herkesin vardırya göğüs kafesinin içinde içinde hiç durmadan yorulmadan can veren bir sevda konağı işte büyürdü o seni gördüğüm zaman sığmazdı bedenime.. Yaşıyorum zannderdim seninle hayatı her açısıyla eylemiyle yaşıyorum zannederdim..
Yaşıyorum zannederdim göz yaşlarını cenazelerde belki görürdüm senede bir ama tanımazdım sebebini nerden geldiğini nereye döküldüğünü bilmezdim sensizliğe mahkum olmadan önce,
Yaşıyorum zannederdim ama bilmezdim gecelerin ölüm sessizliğini ve bilmezdim yıldızların bu kadar güzel bu kadar masum ve gözlerine benzediklerini .. Geceleri kaldırımları dolduran saçı sakalı karışmış elinde şarap şişesi berduşları gazetelerden okurdum ikinci sayfada bazen haberlerde belki iğrenirdim. Onları bile öğrendim onlar aşk savaşının malup ama gururlu fedaileriymiş meğer…
Yaşıyorum zannederdim seninle dünyayı tanıyorum zannederdim seni kollarıma aldığımda oy sa ne mevsimler varmış bahar içinde kar bile yağarmış seçtiği insanların yüreğine düşmeyi bilirmiş. Ne mevsimler varmış çiçekler renksiz açarmış meğer dünya siyah beyaz görünürmüş sevda mağdurlarının yaşadığı mevsimlerde ..
Yaşıyorum zannederdim seninle hani herkesin konuştuğu şuı yaşama amacı denilen olay seninleyken her sabah hüzünle ayrılmak senden akşama kadar hasretini yaşamak arada bir telefonla sesini okşamak akşam her kapıyı açtığında yıllardır süren hasretin bitişi gibi sarılmak her noktana dokunmak saçlarını koklamak günleri ellerinle bitirmek ölüm gelmeden acele edip seni biraz daha fazla sevmek için mücadele vermek işte seninle yaşadığımı zannederken benim amacım buydu. Oysa amaç ne sevmek ne sevilmekmiş amaç sabretmek beklemek nerden geldim ,, neiçin buradayım,, nereye gidiyorum,, sorularını günde beş vakit alnını toprakla bütünleştirerek kendine sormak ölümün sensizlik olmadığını anlamakmış.. Çok denedim seni unutmayı sensizliğe alişmayı çok yanıldım belki hala bulamadım doğruları. Kendi kendimi rahatlatmaya yetmedi yok bende sevmiyorum istemiyorum yalanları.
Yaşadığımı zannediyordum seninle hayatı tanıdığımı insanları çözdüğümü kazanmak için mücadele gerektiğini düşünüyordum. Seninle herkesi her şeyi sevmeyi beceriyordum belki sen gözlerimin önüne çekilmiş bir perdeydin dünyanın hiçbir kötülüğünü göremiyordum seninle..
Oysa yaşamak sensizlik iklimlerinde yağışlı bir Karadeniz fırtınası gibi çöktü hayat üstüme umutlarımı aldı gitti yuvamı viran etti çevremdekileri tektek başka kıyılara sürükledi dokunmadı vücuduma yalnızlık çöllerinin ortasına bıraktı. Anlatmak zor sensizliği sen benim kanımsan yaşamamı sağlayan damarlarımdan her bir zerreni çekti ayrılık denilen acımasız.
Sensiz yaşamak zor zeneat sevgilim hiçbir kadın sana benzemiyor. Hiçbire bakış yüreğime değmiyor. Hiçbir ses seninki gibi ruhumu okşamıyor hiçbir busede seninki gibi goncalar açmıyor. Hiçbir elin sıcaklığı kışları bitiripte bahar getirmiyor yağan karın altında oturduğumuz bankın etrafına.
Sensizliği anlatmak zor sevdiğim. Sensizliği yaşamak kadar zor olmasada zor kelimeler yetmez lügatlar yetmez oldu. Bu acı kalp acısı ölüm yanında hiç kaldı sevdiğim….
Okuduğum en güzel kitap
olacaktı…Belki de en özeli…Önce sevdim kitabımı…..sonra sarıldım..Tıpkı sana
sarılır gibi…..Hiç sevmediğim hiç de sevemeyeceğim o illetin kokusu vardı….Bana
hiç bu kadar güzel gelmedi..Sen kokuyordun..Ellerinin izleri vardı…
nde sevdiğini
bulabilmekmiş..
