Hep çocuk kalsaydık deriz ya, yada hep umutlarımız bitmesin, hayallerimiz hiç solmasın isteriz..Büyüdükçe hayallerimizin hep çocuklukla birlikte kaldığını görürüz..biz kendimiz olmaktan çıkmışızdır artık...Hayat ne verirse aldık koyulduk yola, sanki o kadar uzun yollar var gibi..
Bir yerlerde takılır ayağın, en çok da hep en korktuğumuz yanlarımızdan yeriz darbeyi....sonra binbir umutla düzelmesini bekleriz..biraz depresyona bağlar, biraz güleriz..Ne zor şeydir, içinde hiç bitmeyen bir acıyla..soran herkese iyiyim demek..
Yorulan beden olsaydı keşke, yürek her yorulduğun da azar azar ölür...Taki yüreği yaşatacak yürek oluncaya kadar..
Canım, büyümek içimizi açıtıp,ruhumuzu darmadağın ediyor işte böyle...
YanıtlaSilKeşke hep çocuk kalsaydık .
SilDışarıya verdiğin ''ben iyiyim'' imajı içini yiyip bitiriyor. Biri gelse ve tam anlamıyla yanında olsa düzeleceksin gibi geliyor. Ama bu konuda o kadar yenilgiye uğradın ki, bir tarafın hep ''kimseye değer verme'' diyor. Çünkü biliyor; değer vermekte sorun yok ama aynı değeri göremeyince başlıyor asıl sorunlar. Asıl sorunlar gelince asıl acıları da tatmaya başlıyorsun.... Ne giden geri geliyor, ne kalan değerini biliyor.
YanıtlaSilsonra keşkelerle yaşayıp gidiyoruz..İnşallah biri gelip tam anlamıyla iyimisin der.
SilYürek yorulduğunda ölür..
YanıtlaSilEvet öyle oldu..
Değil mi bende hep aynı sitemi duyarım kendi içimde "Keşke Çocuk Kalsaydık.."
Keşke hep çocuk kalsaydık be gülüm..
YanıtlaSil